Wychowanie poza religią – jak wychować dziecko bez religii?

Kiedy mówimy o wychowaniu w religii rozumiemy przez to, że w procesie wychowania musi istnieć pewien system, stanowisko, metodologia, rodzaj ortodoksyjnych umiejętności, które powinny być używane i mogą być rodzajem wspólnego narzędzia edukacji na wszystkich poziomach naszego życia.

Wychowanie religijne – czym jest?

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak wychować dziecko bez religii? Na świecie istnieje około 4200 różnych religii. Wśród ludzi religijnych panuje popularna opinia, że ludzie potrzebują religii, aby postępować moralnie i odpowiednio się zachowywać, i dlatego wiele rodzin religijnych uważa, że ich dzieci również potrzebują religii, gdy dorosną. Rodziny niereligijne próbują to zmienić i przygotować swoje dzieci do życia bez wiary.

Rola rodzica jest skomplikowana, ponieważ dzieci w pewnym wieku zadają wiele trudnych pytań, a rodzic powinien na nie odpowiedzieć. Kim jesteśmy, dlaczego tu jesteśmy, jak tu przybyliśmy i inne pytania, na przykład o życie i śmierć, to tylko niektóre z pytań, które zadają dzieci. Wychowanie religijne ułatwia znaleźć odpowiedzi na te pytania.

Rodzice posługują się religią, aby odpowiedzieć na te pytania, a wiele odpowiedzi można znaleźć w świętej księdze, ale te odpowiedzi mogą mieć negatywny wpływ na dzieci, które łatwo ulegają indoktrynacji. Oprócz rodziców dziadkowie i inni członkowie rodziny również mają wpływ na dzieci, gdy spędzają razem czas.

Jeśli rodzice są niereligijni, a dziadkowie są religijni, może pojawić się problem, jeśli chodzi o wychowanie religijne. Chociaż dziadkowie również chcą jak najlepiej dla swoich wnuków, istnieje możliwość, że niereligijni rodzice nie chcą, aby ich dzieci słuchały opowieści biblijnych.

Narzucanie wiary przez rodziców – czy to właściwe?

Rodzice niereligijni próbują odpowiedzieć na ważne pytania swoich dzieci w inny sposób i pomóc im znaleźć własny pogląd. W tym kontekście narzucanie wiary przez rodziców może ograniczać rozwój dziecka. Tym bardziej że rodzice nie potrzebują religii, aby uczyć swoje dzieci etyki i moralności; mogą to zrobić, zachowując się moralnie i dając swoim dzieciom dobre przykłady. Narzucanie wiary przez rodziców ma też taką wadę, że nie pozwala dziecku poznać innych systemów etycznych.

Prawa dziecka – wiara dziecka

Religia była postrzegana jako źródło wspierania rozwoju moralnego dzieci od pokoleń. Dobry program edukacji religijnej miał dawać dzieciom możliwość uczenia się od innych dorosłych i dzieci o tym, co to znaczy być dobrym człowiekiem w kontekście określonej tradycji religijnej.

Jedną z przyczyn spadku liczby religijnych gospodarstw domowych w ostatnich latach jest zmiana tego przekonania oraz rozwój takiego pojęcia jak prawa dziecka. Wiara jest w odwrocie. Obecnie 53 procent ankietowanych młodych dorosłych nie uważa, że wychowywanie dzieci w społeczności religijnej jest ważne, aby uczyć ich dobrych wartości.

Dzisiejsi rodzice znajdują inne sposoby na zaszczepienie swoim dzieciom pozytywnych wartości bez zwracania się do instytucji religijnych, a jednocześnie respektując prawa dziecka. Wiara nie jest już niezbędnym elementem socjalizacji.

Lokalne szkoły publiczne i biblioteka publiczna oferują wiele możliwości zaangażowania obywatelskiego, z większym naciskiem na naukę niż na religię.

Jak rozmawiać z dzieckiem o wierze oraz wartościach?

Jednak jak rozmawiać z dzieckiem o wierze lub wartościach bez oparcia w biblii? Dla ludzi świeckich moralność opiera się na jednej prostej zasadzie: empatycznej wzajemności, powszechnie znanej jako Złota Reguła. Traktowanie innych ludzi tak, jak chciałbyś być traktowany. Jest to starożytny, uniwersalny imperatyw etyczny. I nie wymaga wiary.

Raport BBC z zeszłego roku wykazał, że religijne dzieci rzadziej niż ich niereligijni rówieśnicy odróżniają fantazję od rzeczywistości. Przedstawiono im realistyczne, religijne i fantastyczne historie, a następnie zapytano dzieci, czy uważają, że historia jest prawdziwa czy fikcyjna. Badacze odkryli, że dzieci wychowywane na tle religijnym zwykle postrzegały bohaterów opowieści religijnych jako prawdziwych, podczas gdy dzieci z niereligijnych gospodarstw domowych postrzegały ich jako fikcyjne. To zamazuje umiejętność dziecięcego rozróżniania między rzeczywistością a fikcją, a nawet duchowością od fantastyki.

Doceniając zalety wychowania dziecka bez religii, warto wiedzieć jak rozmawiać z dzieckiem o wierze, wychowując go w ateistycznej rodzinie. Przede wszystkim komunikacja powinna opierać się na szacunku wobec osób innych wyznań. Należy podkreślić, że każda wiara lub jej brak jest elementem wyboru i pełnoprawnym sposobem życia.